Ośrodek dla ofiar przemocy Isidra Bordas

Dlaczego ludzie nie wierzą w Boga i jego Miłość? Proste. Bo nie żyjemy jego miłością więc jak mają nam uwierzyć, że On jest Miłością. Dziś przekonałam się, że wciąż jeszcze są takie miejsca.

Isidra Bordas to ośrodek dla kobiet, ofiar przemocy i choć kiedyś głównie przebywały w nim matki z dziećmi aktualnie są tu dziewczyny od 13roku życia ( jedna z dzieckiem). Większość dziewczyn została umieszczona tu przez sąd, a sama instytucja nie ogranicza się jedynie do pracy z garstką tych dziewczyn (aktualnie jest ich 7), ale również pracuje lokalnie w kilku dzielnicach zwiększając świadomość kobiet co do ich praw. Isidra Bordas musiała się wycofać z pracy w dzielnicy Belen, która słynie z przestępczości i patologii, gdyż ludzie nie byli zainteresowani zmianą stylu życia. Po tym jak jedna z promotorek została zaatakowana nożem, dostała tzw. kosę przez całe plecy, zdecydowano wycofać się z tej dzielnicy. 

 

Dzisiejszy warsztat obejmował 8 osób i ich otwartość, ciepło i radość udzieliła się również i mi. Przy przedstawianiu się, trzy osoby przyznały, że zostały „wkręcone” do tej pracy przez s.Mercedes bo nie do końca zrozumiały na czym polega praca. Jedna nawet przyznała, że wcześniej nie obchodziły ją te tematy i dopiero ta praca obudziła w niej świadomość i wagę problemu. Moim prywatną muzą została Lucia, którą wzięłam za kucharkę, okazało się, że mieszka ona z dziewczynami 24/7. Gdy skomentowałam, że w takim razie jest dla nich jak matka wszystkie przytaknęły. Dziewczyny bez przymuszeń czy insynuacji same zaczęły zwracać się do niej Mama Lucia. Każda z nich z niesamowitą szczerością opowiadały o swoich ograniczeniach, tego co daje im ta praca, jak je zmienia, jak wyrywa je z ich skupienia na sobie, egoizmu. Jak sama Lucia stwierdziła: Gdy ludzie pytają mnie czy dobrze zarabiam odpowiadam, że bardzo dobrze. Mam zdrowie, błogosławieństwo Boga, wspaniałych ludzi wokół mnie, mogę się rozwijać i wiele uczyć.

Ciekawa jestem ile z nas przyjmuje taką perspektywę waluty w jakiej się otrzymuje wynagrodzenie za wykonaną pracę. 

Każda z kobiet była dla mnie tak inna i tak ubogacająca całą grupę. Przy podsumowaniu ich szczerość co do tego, iż nie miały ochoty uczestniczyć bo spodziewały się nudnych warsztatów, a udało im się zapomnieć o bieżących problemach, było dla mnie wysoką zapłatą ;)

Już po pierwszym warsztacie wiem, że to będzie moje źródło inspiracji, ładowania baterii i uczenia się od tych kobiet. Dawno nikt nie rzucił mi takiej rękawicy do podjęcia jeśli chodzi o tworzenie przestrzeni miłości i odpocznienia, gdzie każdy kto przyjdzie pragnie wrócić. Jak podzieliłam się z nimi moimi odczuciami powiedziały, że koordynatorka projektu z Hiszpanii miała podobne do mnie odczucie :)

Jak jedna z nich przyznała: Nie traktuję tego jak pracę, nie myślę o tym czy trzeba będzie zostać po godzinach, ani też osób, z którymi pracuję za współpracownice tylko rodzinę. 

 Nawet przedstawienie instytucji w porównaniu z grupą z Humabrillo pokazuje wiele choć osobiście podchodzę z dystansem i dozą sceptycyzmu do interpretacji rysunków.

Wyrazy miłości i moje przyjaźnie

W tym roku postanowiłam zatrzymać się w innym miejscu niż dotychczas. Choć u sióstr w Kanatari było mi dobrze to przy obecnym charakterze pracy i potrzebie gotowania sobie korzystam z gościnności ks.Radka w Iquitos. 

W zeszłą niedzielę poczułam się jak w domu 

Ostatnio wybrałam się w odwiedziny do sióstr w Kanatari i było to bardzo wzruszające spotkanie. Matka Rosario, przełożona domu towarzyszyła mi w zeszłym roku i 2 lata temu, i w trakcie rozmów z nią zakiełkował właśnie pomysł warsztatów szkoleniowych dla pracowników.

Każda z nas mogła podzielić się wydarzeniami minionego roku. Czułam głębię i zaufanie z jakim Matka dzieliła się ze mną pewnymi przeżyciami czy przemyśleniami. Cieszę się, że udało nam się spotkać gdyż za dwa dni leci do Meksyku. Dodatkowym promykiem tamtego popołudnia było to, że dziewczynki z comedoru przyszły i pytały o mnie (były przyzwyczajone, że tu się zatrzymuję). Bardzo jest to miłe, gdy ktoś nas szuka wie, że jesteśmy i chce się z nami przywitać. Ja sama nie miałam jeszcze okazji pójść do comedoru, ale bardzo na to czekam bo choć w tym roku inna jest moja misja to te dzieci wyryte są w moim sercu.

I wisienka na torcie... wracam wczoraj z wieczornych warsztatów, a na krześle przed moim pokojem leży ręcznie wykonana kartka i prezent od jednej z dziewczyn z comedoru. Moje serce oszalało. Obie rzeczy zrobione z taką dbałością o szczegóły i prezent na przywitanie... kolczyki, naszyjnik, breloczek etc. Same skarby, bo wiem, że nie dała z tego co jej zbywało.

Mnie jednak najbardziej urzekły i rozradowały 3 słowa wewnątrz kartki: Gracias por venir (Dziękuję, że przyjechałaś).

Pierwsze warsztaty w Humabrillo

Pierwsze warsztaty za mną. To cudowne wrażenie móc znowu być w Iquitos i pomimo wielu trudów związanych z przygotowaniami było warto. Pierwsze warsztaty odbyły się w Huambrillo, domu dla dziewczyn mniej więcej od 5-6 roku życia. Jak w większości przypadków dzieci te nie są sierotami, ale z powodów zdrowotnych rodziców (w tym zaburzeń psychicznych) czy sytuacji ekonomicznej w ciągu tygodnia przebywają w tym domu, a na weekendy wracają do siebie. Warsztaty rozpoczęłam w trakcie przerwy wakacyjnej dzieci związanej ze świętem niepodległości.. Obserwowałam i rozmawiałam z dyrektorką Siostrą Aurelią na temat tych dziewczynek, które pozostały na ten czas w Huambrillo. Niesamowita jest ta nasza potrzeba przynależności, w tym ośrodku bardzo zaznaczają to te dzieci, które nie muszą na weekendy zostawać w ośrodku bo jest jakiś dom do którego mogą się udać. Ta nasza potrzeba tego, że nie jestem wyrzutkiem czy znajdą ale mam DOM (choćby się walił). Nie wszystkie jednak mają na tyle szczęścia.

Warsztaty w tym ośrodku są głównie z nauczycielami i opiekunkami dziewczynek, ale jest również i kucharka i szofer. 

Jak to pewien znajomy ksiądz stwierdził najtrudniejsza grupa do współpracy i słuchania to nauczyciele, psychologowie i księża... no i coś chyba w tym jest (o zgrozo ja również jestem w tej grupie ;) ). Warsztat integracyjny nie należał do najłatwiejszych bo mój wiek działa tu na niekorzyść. Większość Pań jest bliżej 40 lub 50, a tu nagle przychodzi młoda i niby chce im sprzedać prawdę objawioną. Dwie nauczycielki na początku ostentacyjnie próbowały mierzyć siły i sprawdzać na ile będą mogły mnie ustawić i zdyskredytować mnie w oczach innych... na szczęście udało mi się je do siebie przekonać. 

W trakcie warsztatów bardzo podobało mi się to czym podzieliła się Siostra Aurelia, że w tej pracy często musi dużo się zastanawiać co i jak mówić bo nie pracuje się z rzeczami, a żywym człowiekiem i to wymaga delikatności. Wydaje mi się, że chyba wszystkim osobom, a szczególnie pracującym z dziećmi (lub po prostu ludźmi) warto by było to na nowo przypomnieć.

Ja po pierwszych warsztatach wyszłam wypruta z wszelkich sił, choć otrzymałam od grupy pozytywny feedback. Drugie warsztaty na temat emocji już poszły o niebo lepiej, czułam, że nawet mój hiszpański jest na zupełnie innym poziomie niż ostatnio gdy mnie torpedowano i najmniejsze błędy mi wytykano (w dobrej wierze). Grupie bardzo spodobało się ćwiczenie na historyjkach z morałem opartych na emocjach i ich zarządzaniu, poza tym w jednej scence Klay i Corita okazali się świetnymi aktorami :) Większość grupy wyszła z warsztatów z refleksją, iż bardziej muszą kontrolować emocje, nie działać czy mówić pod wpływem chwili. Osoby, które bardziej znają naturę i temperament krajów latynoamerykańskich wiedzą, że impulsywność jest dla nich bardzo charakterystyczna.

Wylot do Peru tuż tuż i całkiem nowy projekt

Standardowo zbliżają się wakacje, a ja myślami blisko Peru.
W tym roku czeka mnie nie lada wyzwanie.

Chętnych zapraszam do wysłuchania audycji o moim nadchodzącym projekcie w sobotę 15lipca o 12:00 w radiu Doxa.
http://doxa.fm/

Początkowo projekt, który przygotowałam miał wziąć udział w konkursie wolontariat Polska ministerstwa spraw zagranicznych, niestety nie został w ty roku rozpisany. A że miałam już nawiązaną współpracę z placówkami, postanowiłam poszukać innych dróg na zrealizowanie go.
 

Nawiązałam współpracę z 6ośrodkami w Iquitos Albergue el Humabrillo i Casa de la Nina de Loreto dla dziewczynek do 18roku życia prowadzonych przez siostry zakonne, dom Caritasu Isidra Bordas dla matek z dziećmi- ofiar przemocy oraz 3 domy dla dziewcząt, chłopców i nastoletnich matek programu Inabif, Ministerstwa Kobiet i Zagrożonych Społeczności. Warsztaty, które przygotowałam będą dedykowane pracownikom ośrodków z racji na brak psychologów w większości tych placówek oraz brak wiedzy pedagogicznej czy psychologicznej.

Warsztaty mają na celu zwiększenie wiedzy i kompetencji osób zajmujących się na co dzień dziećmi, młodzieżą i dorosłymi ofiarami przemocy fizycznej, psychicznej i seksualnej. Metody pracy i korygowanie nieakceptowanych zachowań podopiecznych często jest wtórnie traumatyzujące dla podopiecznych. W każdej placówce zostanie przeprowadzona seria ośmiu warsztatów na temat emocji, poczucia własnej wartości, poprawnej komunikacji, rozwiązywania problemów, etapów rozwojowych człowieka, traumy i jej konsekwencji dla funkcjonowania dzieci i dorosłych osób etc. 

Koszty wyjazdu oczywiście są dość wysokie więc organizuję zbiórkę pieniędzy, do której zapraszam wszystkich chętnych. Każda złotówka się liczy :)

Poniżej zamieszczam link do zbiórki i już teraz dziękuję wszystkim włączającym się w tej projekt :)

https://zrzutka.pl/kpfa4g

wioska trędowatych San Pablo

Bardzo długo zajęło mi dodanie postu o jednym z najbardziej poruszających moje serce miejsc w Peru. Mianowicie jest nim wioska trędowatych San Pablo. W trakcie epidemii trądu nad Amazonką wszystkich zdiagnozowanych odseparowywano właśnie tu. Dla mnie to miejsce, jego forma sprzed lat, w jakiś sposób przypominało obóz koncentracyjny. Słuchając historii 92letniego dziadka, który jako młody nastolatek został zabrany z rodziny bo miał jedną krostę na twarzy, jego szok po dotarciu do wioski gdzie ludzie mieli trąd w tak różnych stadiach od jednej krostki po gnijące ciała.
Wyobraź sobie, że ktoś z dnia na dzień zabiera Ciebie bądź Twoje dziecko i umieszcza w nieznanym mu miejscu z obcymi ludźmi bez możliwości odwiedzin.
Jedzenie jakie dostarczano do wioski często docierało zgniłe, a to co lepsze zostawało rozkradzione po drodze. Cała wioska została otoczona drutem kolczasty z jednym uzbrojonym strażnikiem na zewnątrz, który miał pilnować żeby przypadkiem nikt nie uciekł. Nikt nawet nie spróbował, więc trudno powiedzieć na ile strażnik byłby w stanie zabić takiego chorego.
Czas przełomu to dotarcie do wioski lekarza Maximo Kuczyński polsko-niemieckiego pochodzenia, który zaczął traktować chorych po ludzku, przywracając im nie tylko godność ale i zdrowie, stosując nowe metody leczenia. Dla mnie bardzo wzruszającym momentem była wspólna modlitwa rano gdzie Ci Panowie, a nie wiem jaką mieli wiarę) z taką rzewnością mówili o swoim cierpieniu i cierpieniu Jezusa, że ja pomyślałam sobie: Ci to naprawdę dzielą z Nim krzyż.

A co ja tam robiłam? Czego tam szukałam?- Moje serce zawsze wyrywało się do poznania trędowatych. Jak zwykle szukałam Boga... Znalazłam go w tych historiach, w nadziei, w miłości i pomocy, która rozkwitała w centrum dramatu ludzkiego rozgrywającego się w gąszczu amazońskiej dżungli.

Jedni z ostatnich mieszkańców domu San Jose, gdzie opiekują się trędowatymi, najstarsze pokolenie mieszkańców już wymarło. Choroba jest dziś wyleczalna niestety skutki nieodwracalne.

Siostry, które mieszkają w wiosce od lat. Siostra po prawej stronie od ponad 50 lat opiekuje się chorymi- nie wspomnę o tym jak piękną kobietą była w młodości- Jej zdjęcie jako młodej zakonnicy z papugą wyglądało jak z jakiejś sesji fotograficznej :)

napastowanie seksualne

Częścią moich warsztatów tak dla mam jak i dla młodzieży był temat przemocy seksualnej i napastowania, co niestety jest tu bardzo dużym problemem. Kwestia ta jest wciąż jeszcze dużym tabu. Kobiety nie walczą o swoje prawa i dają przyzwolenie na czasami na nadużycia, a mężczyźni nie widzą w swoim zachowaniu nic złego. Sama padłam ofiarą przekroczenia linii przyzwoitości jednego z asystentów prokuratora. Nie dojść, że ten prawnik w godzinach pracy przyjechał niezapowiedzianie do comedoru, naciskając mnie na wspólne wyjście i zalewając masą niezręcznych pytań to jeszcze kłamał mi w żywe oczy co do swojego wieku etc. Po tej nieoczekiwanej i niezręcznej wizycie miałam ochotę zwymiotować. Jak już nawet pracownik prokuratury jest pozbawiony oporów to co dopiero zdemoralizowany rybak. Zastanawiałam się przez parę dni jak rozwiązać tę kwestię i co będzie z większym pożytkiem dla mnie i nie wpłynie negatywnie na sprawy prawne mamy z naszego comedoru. Ostatecznie podjęłam decyzję, żeby złożyć zażalenie u jego przełożonego. Jako osoba zachęcająca i uświadamiająca kobiety aby się szanowały i walczyły o swoje prawa muszę być spójna w tym co mówię i w co wierzę. Moja sprawa oczywiście, zostałaby zapomniana i przeszłaby przez echa, na szczęście Pan Bóg zesłał mi znajomego prawnika o wysokiej pozycji, który poszedł ze mną dopytać na czym stanęły sprawy postępowania dyscyplinarnego wobec pracownika i ja mogę spać spokojnie. Mój honor został zwrócony, a ten asystent, prawie pięćdziesięcioletni mężczyzna, mam nadzieję wyciągnie wnioski na przyszłość- jak traktować kobiety z szacunkiem.

Plagi egipskie

Człowiek ma niewdzięczną naturę. Jednego dnia przychodzi do mnie dziewczyna, że ją boli noga. Coś ją ugryzło jakby komar ale nie swędzi tylko boli- to ukąszenie pająka. Jeśli nie sprząta się domu w oka mgnieniu powstają tu pajęczyny, pająki może nie są bardzo jadowite, ale ból utrzymuje się kilka dni.

 Jedna mama opowiadała o pladze myszy w jej domu. rozpanoszyły się tak, iż wchodziły nawet pod moskitierę i pogryzły córce ucho.

Inna mama opowiadała jak córka narzekała, że coś dziwnego słyszy w materacu. Okazało się, że myszy miały tam swoją norkę i tak się rozmnożyły, że jedyną opcją było spalenie materaca. Bez urazy dla miłośników gryzoni.

Myszy, szczury,mrówki, pająki, karaluchy i komary- to główni odwiedzający domy moich dzieci. Jak myślę o tym iż każdy człowiek potrzebuje wytchnienia, komfortu i bezpieczeństwa, tutaj nawet we własnym domu często tego nie ma to co się dziwić iż niektórzy cierpią tu na permanentne znużenie i przemęczenie. Jak nie gryzonie i insekty to hałas sąsiadów puszczających muzykę na całą ulicę. Jak bardzo różni się to od naszych Polskich/Europejskich domów gdzie wszystko aż się błyszczy i można przysłowiowo “jeść z podłogi”. Kilka komarów pogryzie dziecko i już wielka panika i wizyta u lekarza.

...I wieczne narzekanie, że my Polacy musimy jeszcze tyle nadrobić gospodarczo, ekonomicznie bo jesteśmy w tyle za zachodem. Ja jakoś nie widzę, żebyśmy byli tak w tyle za zachodem, Iquitos z drugiej strony to już zupełnie inna historia...